De rechtbank is uitgegaan van een juiste maatstaf arbeid, betrokkene was ongeschikt voor haar eigen arbeid.

Een verslaving aan verdovende middelen wordt niet aangemerkt als ziekte of gebrek, tenzij uit die verslaving gebreken voortvloeien, dan wel indien de verslaving noodzaakt tot een klinische opname of behandeling.

De rechtbank heeft ten onrechte de bijzondere verzwarende aspecten van het laatst verrichte werk in ogenschouw genomen, terwijl het doel van artikel 19 lid 5 ZW is om voor vangnetters zonder werkgever het begrip ‘zijn arbeid’ te verruimen door, in het geval sprake is van bijzondere aspecten van het werk welke aan werkhervatting in de weg staan, deze aspecten buiten beschouwing te laten.

Aanvraag uitkering op grond van de ZW tijdens detentie.

Als uitgangspunt geldt dat het oordeel van een onafhankelijke deskundige wordt gevolgd. Indien appellante niet meewerkt aan psychiatrisch onderzoek komt dit voor haar rekening en risico.

UWV heeft de juiste maatstaf arbeid gehanteerd, maar heeft ten onrechte geoordeeld dat appellante in medisch opzicht geschikt te achten was voor haar arbeid.

Uitgangspunt is dat de bestuursrechter het oordeel van een door hem benoemde deskundige volgt als de motivering van deze deskundige hem overtuigend voorkomt.

Door ook de beroepsgronden van appellante gericht op haar aanspraken op grond van de Wet WIA te beoordelen en daarover een beslissing te nemen, is de rechtbank getreden buiten de grenzen van het bestreden besluit en buiten de omvang van het geding.

Onderzoeksbevindingen van rapporten die in het kader van een andere procedure zijn opgesteld kunnen ook in de onderhavige procedure doorslaggevend zijn.

Artikel 39 ZW vormt geen zelfstandige grond om een ZW-uitkering te weigeren.